Անքեզ մոլագարություն

Իմ մտքերի անդունդում դու ես, քեզնից ծնվող ու վեր ելնող ամեն միտք քեզ է կանչում, իսկ դու քաշում ես ամեն այլ միտք, ամեն այլ հույզ: Իմ հույսերի անդունդում քեզնից հոգնել են, քեզնից ծնվելով ու սնվելով քեզ մոռանալ են ուզում, դու էլ բավարար չես: Իմ երազների անդունդում քո շուրջ մի փոթորիկ, մի հողմ է պտտվում, պատկերդ կառուցում ու փլվում, քեզ մոտ բերում ու սպանում, ձեռքդ ինձ պարզում ու անհետանում: Անունովդ են հոլովվում բոլոր բառերը, ձայնովդ են որոշվում տատանումները բոլոր, քոնն է, քոնը չէ, քոնն է, քոնը չէ... Բնական դարձած ‹‹չկաս››-ը կապվում է գիտակցված ‹‹չկամ››-ի հետ: Քեզ հետ արյունս մրրկանում է, առանց քեզ եռում, այրվում, այրում անքեզ մաշկս, քայքայում ներսից, հալչում, իմաստազրկվում: Քեզ միշտ երազող էությունս փոքրանում է, ճզմվում, հավասարվում քարոտ գետնին, ինքը դառնում մի քար գետին: Քեզ միշտ ձգտող էությունս, քեզ հետ պայքարում միշտ հաղթվող ճղճիմ սերս գետին է որ կա, մի հող գետին, ամենքի ոտքերի տակ հավասարվող, հղկվող: Քեզ հետ պայքարից հոգնել եմ, պայքարում այս, որ չկան հաղթողներ ու պարտվողներ, ես արդեն ավելորդ եմ: Քեզ եմ հանձնում հոգնած սերս, արա այն, ինչ սիրտդ է ուզում, կուզես` խեղդիր մտքերիս անդունդում, կուզես` թև տուր ու բաց թող, կուզես` պահիր հաղթանակներիդ դարակում, կուզես փոշի դիր վրան ու ասա. ‹‹Հնացա՜վ››...