Հեռանում եմ, ներիր...

Դու այդպես էլ չես տեսնի ինձ այնպիսին, ինչպիսին խոստացել էինք իրար...

Չես տեսնի, թե ինչպես եմ առավոտյան արթնանում ու վերմակը քաշում դեմքիս, որպեսզի թաքցնեմ պարկերն աչքերիս տակ...

Չես տեսնի, թե ինչպես եմ ամաչելով հագնում վերնաշապիկդ ու բոբիկ գնում խոհանոց սուրճ պատրաստելու...

Չես տեսնի, թե ինչպես եմ զայրանում, երբ ձվածեղի յուղը թռնում է ձեռքիս ու այրում...

Չես տեսնի, թե ինչպես եմ որոշում ինչ հագնել...

Չես տեսնի, թե ինչպես եմ շպարվում, հարդարում մազերս ու վերջում ինքնագոհ ժպտում հայելու արտացոլանքին...

Չես տեսնի, թե ինչպես եմ ի սրտե զայրանում, ինչպես եմ իսկապես ծիծաղում, անկեղծ լացում, հայհոյում... ես հայհոյում եմ հաճախ

Չես տեսնի, թե ինչպես եմ թռչկոտում, երբ ռադիոյով իմ սիրած երգն է, չես տեսնի, թե ինչպես եմ փորձում գրավիչ ու սեքսուալ պարել...

Դու այդպես էլ չես տեսնի ինձ այնպիսին, ինչպիսին ես իրականում կամ, առանց որևէ դիմակի, բարի կամ չար...

Դու այդպես էլ չես տեսնի, թե ինչպես եմ մեծանում, ծերանում... Դու իմ մահը չես տեսնի...

Քո փոխարեն կլինի մեկը, այն ուրիշը, որ կգրկի ինձ, կհամբուրի առավոտյան, ցերեկը, երեկոյան...

Քո փոխարեն ուրիշի կրծքին կդնեմ գլուխս ու ինձ ապահով կզգամ...

Քո փոխարեն կլինեմ ուրիշինը...

Իսկ դու այդպես էլ չես տեսնի, թե ինչպես եմ ամաչելով հագնում վերնաշապիկդ ու բոբիկ գնում խոհանոց սուրճ պատրաստելու...

‎...և ճաք տվեց երկինքը բաժանումի կայծակից, ու տեղաց միայնության անձրևը հույսի դաշտերի վրա...