Արևասեր

Իմ արևամոլ էության դատարկ դարակները բացականչում էին. «Արևի մուրաբաները վերջանում են, արևի մուրաբաները վերջանում են»: Իսկ ես հուսահատ նայում էի ներսս ու շշնջում. «Իսկ ի՞նչ կարող եմ ես անել: Լռե´ք, լալկվե´ք, ինձ հանգիստ թողե´ք»: Իմ արևակարոտ մարմնի մահացող բջիջները բռնվում էին մաշկիցս ու փրկություն աղերսում. «Մեզ արև տուր, մեզ արև բեր»: «Որտեղի՞ց, ինչպե՞ս: Թողեք ինձ»: Արևասեր իմ գոյությունը հանգչում էր, պահածոյացնում ամպրոպավախ ու կայծակախենթ իր մտքերն ու խեղդում արևամոռաց իր երազանքները:

Ժամացույցի սլաքները, հոգնած իմաստազուրկ ու իմաստակարոտ իրենց պտույտներից, հոգեվարքի մեջ մռնչացին. «Գնա արևիդ հետևից»: «Բավ է վազեմ, փնտրեմ, աղերսեմ, պահանջեմ, բավ է պայքարեմ: Ես կկանգնեմ այստեղ, նայե´ք, հենց այստեղ եմ կանգնելու ու արև եմ սպասելու: Թե չեկավ, կմեռնեք բոլորդ, կմեռնեք, լսու՞մ եք»:

Արևավախ իմ երկինքները ճեղքվեցին ու ձեռքերիցս ամուր բռնելով ինձ իրենց մոտ բերին, բարձրացրին, իսկ այնտեղ իմ արևն էր ինձ սպասում: «Դու գիտես, թե միայն դու՞ ես հոգնել փնտրելուց, սայթաքելուց: Ես քեզնից մեծ եմ, քեզնից առավել ես եմ հոգնել: Մի քայլ ես կանեմ, մի քայլ էլ դու. թե մոտենանք ու հասնենք իրար…»:

Քայլ, քայլ:

Արևատենչ իմ երջանկաորսը մայր է մտնում քո խաղաղ գրկում: