Ու՞մ հետ ես խոսում,
երբ
աշխարհն
աղմկում
է:
Ո՞վ
է
գրկում
սառած
մարմինդ,
երբ
սիրտդ
կրակվում
է:
Ես
մի
անհամբերություն
դարձած
փնտրում
եմ
քեզ
հազարավոր
սառած
հայացքների
մեջ,
վստահ,
որ
կճեղքես
մահացած
ամբոխները,
կգաս
ու
կգրկես
ինձ
ու
էլ
երբեք
բաց
չես
թողնի:
Կպաշտպանես
ինձ,
ինձ
«փոքրիկ»
կկոչես,
իսկ
ես
փոքրիկ
կլինեմ:
Ես
չեմ
պատկերացնի,
թե
ինչպես
էի
ապրում
առանց
քեզ,
իսկ
դու
կստիպես
հավատալ,
որ
թե
աշխարհն
էլ
փուլ
գա,
դու
կլինես
կողքիս,
և
ես
փոքրիկ
կլինեմ:
Քո
ուժեղ
ձեռքերը
կգրկեն
ինձ
գիշեր-ցերեկ,
իսկ
ես
կսիրեմ
քո
առնական
տղամարդկությունը:
Քո
ձայնից
սիրտս
կզարկի
մոլագարի
պես,
քեզ
տեսնելիս
աչքերս
կլցվեն,
իսկ
դու
կլինես
կողքիս
և
ինձ
ոչ
մի
տեղ
բաց
չես
թողնի.
ես
ինքս
ոչ
մի
տեղ
չեմ
էլ
ուզի
գնալ:
Քո
կողքին…
Դա
կլինի
ամենաերանելի
վայրը:
Եվ
աշխարհի
մեծությունն
այլևս
նշանակություն
չի
ունենա:
Ես
չեմ
ուզի
փախչել,
որովհետև
դու,
դու
պարզապես
իմ
կողքին
կլինես:
Ես
կերազեմ
հոգ
տանել
քո
մասին,
դու
կընդունես
ինձ
ու
սխալներս,
և
ես
կլինեմ
ամենամեծ
սխալդ
ու
ամենագեղեցիկ
երազդ:
Կարդուկեմ
հագուստդ,
իսկ
առավոտյան
վերնաշապիկդ
կմոտեցնեմ
քթիս
ու
կառնեմ
բույրդ
ու
կարբեմ:
Կխելագարվեմ
քեզ
համար,
և
այդպես
ճիշտ
կլինի:
Դու
կոգեշնչվես
ինձնից,
ու
ցույց
կտաս,
որ
ես
բնավ
էլ
վատը
չեմ.
քո
կողքին
ես
ամենալավը
կլինեմ,
որովհետև
պաշտպանվելու
կարիք
չեմ
ունենա:
Երեկոյան
մենք
գիրք
կընթերցենք
կամ
հին
ֆիլմեր
կնայենք,
առավոտյան
միասին
նախաճաշ
կպատրաստենք
կամ
կխելագարվենք
թարմ
անկողիններում,
իսկ
հանգստյան
օրերին
կգողանաս
ինձ,
ու
կփախչենք
քաղաքից
դուրս:
Ես
կլինեմ
քո
փոքրիկը,
հետո
մեզ
կմիանա
մեր
փոքրիկը,
և
դու
կհպարտանաս
քո
երկու
փոքրիկներով:
Դու
կլինես
լավագույն
հայրը,
իսկ
ես
կերջանկանամ
քո
տիեզերքն
իմ
մեջ
կրելուց:
Դու
կլինես,
չէ՞:
Չէ՞
որ
ես
այդքան
էլ
շատ
բան
չեմ
ուզում…
Մի ամբողջ կյանքի չափ կարոտում եմ քեզ: Կարոտում եմ, անգամ երբ կողքիս ես, անգամ երբ մեզ կիլոմետրեր են բաժանում, անգամ երբ մի ամբողջ կյանք… Բազմապիսի մտքերն ու ծրագրերը ավելի ու ավելի հաճախ են ստիպում հրաժարվել պարզ երջանկություններից: Մեծանում ենք, ինչ արած… Բայց երբ ամբոխոտ փողոցներում` գրկած գրքերս ու տետրերս, գրկած միայնակ ձեռքերս, քայլում եմ, իսկ կողքիս չկաս, սիրտս կանգ է առնում: Օրս բաժանող ժամերի դատարկության չափ կարոտում եմ քեզ: Խելագար քաղաքի տարբեր մասերում` միշտ իրար մի քանի րոպեի չափ մոտ, մենք կարոտում ենք իրար: Սարսափելի է: Կար ժամանակ, երբ անկեղծորեն այնքան մոտ էինք, և ես սիրում էի գրկել քեզ, ամուր սեղմվել տաք մարմնիդ, շնչել մաշկիդ բույրն ու քնել: Իհարկե առավոտյան արթնանում էի քեզնից հեռու (ինչ արած, անհանգիստ եմ քնում), բայց դու կողքիս էիր: Կամացուկ վեր էի կենում, գնում խոհանոց, քեզ համար սուրճ ու նախաճաշ պատրաստում ու հպարտ վերադառնում սենյակ: Կամ էլ միասին հայհոյում էինք զարթուցիչը և դժկամորեն արթնանում: Դու գրկում էիր ինձ, գլուխս մոտեցնում կրծքիդ, ամուր սեղմում, իսկ ես ինձ այնքան լավ էի զգում: Լիներ փոքրիկ խցում, թե ընդարձակ տանը, ես, թեև հաճախ հակառակն էի ցույց տալիս, բայց սիրում էի քեզ: Խելագարվում եմ առանց քեզ, առանց ինձ` քո կողքին: Բայց ինձնից այնքան ուժ է պահանջվում, մոռանալով գորշն ու մահը, փորձել կրկին փրկել մեզ: Ես երևի երբեք էլ այդքան ուժեղ չեմ լինի: Ախր ես այնքան մեծ բան եմ կորցրել, մենք ենք կորցրել, երկուսս, որպես մի ընտանիք: Հիշում ե՞ս, չէ՞, ինչպես էինք երկուսով կռիվ տալիս, երբ մարդիկ ասում էին, որ զույգն առանց երեխայի ընտանիք չէ: Ո՞վ է մեղավոր, որ այժմ փողոցում կամ երթուղայիններում չեմ կարողանում երեխաների դեմքին նայել անգամ: Ամեն ինչ չէ, որ շտկել կարող ես, ամեն բան չէ, որ փրկել ու հետ բերել կարող ես: Ես իմ փոքրիկին եմ ուզում: Ես իմ հիշողությունների դեմ եմ պայքարում, ես այժմ ինքս իմ դեմ եմ պայքարում, բայց պարտվում եմ ու պարտվում, ընկնում եմ ու վեր կենալ չեմ ցանկանում: Ես մի հիվանդ մարդ եմ դարձել, որին ամեն բան մեկ է հիմա: Ամենավատ հիվանդությունն անտարբերությունն է: Իսկ ես չեմ բուժվում…
Ժամանակն ամեն ինչ խլում է ինձնից: Ո՞ր մեղքիս համար: Հիմա ես ինչպե՞ս եմ դիմանալու այսքան կարոտին, ինչպե՞ս եմ պայքարելու հիշողություններիս դեմ, ո՞ր երջանկությամբ
եմ
հաղթահարելու
ցավոտ
մտքերս:
Պայքարելու
ուժ
չկա,
այսքան
պայքարելուց
հոգնել
եմ,
որտե՞ղ
փրկություն
գտնեմ:
Ինքդ
քեզնից
չես
փախչի,
սխալներդ
հետ
չես
գործի:
Հոգնել
եմ
կորցնելուց,
հոգնել
եմ
ինքնակամ
հրաժարվելուց,
հոգնել
եմ
ելք
չգտնելուց,
մեկը
մյուսի
հետևից
սայթաքելուց`
ամեն
անգամ
ավելի
ցավոտ:
Իսկ
վերքերը
չեն
սպիանում,
եղած
սպիերն
էլ
չեն
անցնում,
ցավում
է:
Այսքան
կյանք
չէի
ուզում
ապրել,
շատ
էր,
անտանելի
էր:
Հիմա
ի՞նչ
է
մնում.
շարունակել
շնչել,
քնել-արթնանալ
ու
մահանալ
մտքերի
ու
հիշողությունների
ծանրությունից:
Անելանելի
կարոտը
խեղդում
է
կոկորդս,
այսպես
ուժգին
արտասվում
են
հարազատին
կորցնելիս:
Ես
իմ
ամենահարազատներին
եմ
կորցրել:
Աստված,
եթե
կաս,
եթե
համարում
ես,
որ
ճիշտ
ես,
անթերի
ես,
գրողը
տանի
քեզ,
Աստված,
ես
հոգնել
եմ
քեզնից,
քո
հիմար
որոշումներից,
քո
թերի
գոյությունից:
Ես
չունեմ
քո
կարիքը,
ես
իմ
կորուստներն
եմ
հետ
ուզում:
Ասում
են`
ամենակարող
ես:
Հա՞:
Իսկ
չե՞ս
մտածում,
որ
այսքան
ցավ
մեկին
բաժին
հանելը
շատ
է,
գրողը
տանի:
Ինչու՞
ես
տալիս,
հետո
վերցնում,
ո՞վ
է
քեզ
այդ
իրավունքը
տվել:
Ու՞մ
մեղադրեմ:
Քեզ
եմ
մեղադրում,
հենց
քեզ,
գրողը
տանի:
Եթե
դրախտում
դու
ես,
ես
նախընտրում
եմ
դժոխքը:
Իմ նրբության կատաղության մեջ գալարվում են հոգիները սիրուս թելերով կախված ու հոգեվարքվող: Պտտվում են, խճճվում,
հառաչ
հանում
ու
ճանկ
ցույց
տալիս:
Իմ
նրբության
ճանկաթել
պտույտներում
ժամսլաքի
ուղղություններն
են
ճկվել
ու
հակառակվել
օրենքներին
կատաղության
սիրո
իմ
քնքշատենչ
ոռնոցներին:
Խեղվում
են,
խեղդվում,
շունչ
կուլ
տալիս
ու
թույն
դուրս
հանում
սիրաթոք
իմ
վառված
ամրոցներից
ծխախոտե:
Իմ
նրբության
մենության
հառաչամոլ
պատերին
ճանկռտվում
են
անեծքներ,
շունչ,
հոգոց,
ա՜խ…
Իմ
նրբության
քամիների
անապատում
տեղ
չունի
կատաղության
հոգեկանչ
մռնչոցը,
շունչ
առ
շունչ,
ա՜խ…
Սրտադադար,
հոգեվարքային
թույլ
շնչոց,
մտադադար,
փուչ
անցյալի
կեղտոտ
հաչոց:
Իմ
նրբության
փոշոտ
կրքային
հոգեվարքին
հենված
խեղվում
է,
խեղվում,
ա՜խ…
Նուրբ: Կատաղի: Նուրբ: Խելագար: Ցավոտ: Նուրբ: Լռություն: Նուրբ...
-Մեր կողմից սահմանվող բայց մեզ չենթարկվող ժամանակից դուրս, մեր իսկ գծած սահմաններից անդին է ապրում սերս, այն միշտ նույն հասցեում է: Միայն թե տունն է դատարկ մնում, կամ էլ տանտերն է անժամանակ նրա սահմաններից դուրս գնում:
-Իմ տունն ապրում է այնտեղ, որտեղ արթնանում ենք: Իմ սերն ինձ քո ջերմությամբ լի «բարի լույսեր» է մաղթում, այն ինձ մեր խենթության պես նուրբ օրորոցայիններ է երգում: Թեկուզ հեռու, թեկուզ խռոված, բայց ես… Ես կարոտ եմ գիշերային լռության մեջ քո սրտզարկերին ու սուրճի բաժակի տաքությունից այրվող մատներին:
-Մեր տունը մերն է, մեր սերը մերն է, որքան էլ փորձեն կողոպտեն, որքան էլ սրբեն-տանեն այն ամենն, ինչ զարդարում էին նրա պատերը: Սպիտակ գույնի վրա միշտ էլ սևով արված խազերն ավելի տեսանելի են, քան ծիածանի յուրաքանչյուր գույնի նկարած երազանքները: Մեր երազանքներն էլ են մերը, մեր խզբզած կամ խորը քաշված գծերն էլ:
-Սխալները կուլ տալ ու ժպտալ է պետք: Ամեն քանդված պատ էլ շինանյութ է` կուզենք կայրենք, կուզենք նոր տուն կկառուցենք: Մեր քանդված պատերի տակ այնքան ամեն ինչ կա, որ մի քանի այդքան ամեն ինչ էլ կկառուցենք, միայն պետք է ամուր սեղմենք միմյանց ձեռք ու էլ երբեք-երբեք, լսու՞մ ես, երբեք բաց չթողնենք:
-Ցավոք միշտ չէ, որ Մենք լինելը նշանակում է միասնություն, երբեմն նույն Մենքերը ես ու դու են կամ էլ դես ու դեն, իրարից բաժան-բաժան, և այդ ժամանակ դառնում են Մ Ե Ն Ք: Սակայն որքան էլ իրարից հեռու գրվեն, որքան էլ նրանց միջև տարածություն լինի, միևնույն է, նրանք մի բառի մասնիկներ են, , որոնք մոտենալուց դառնում են զենք՝ ստեղծելով ուժ ու երջանիկ մի դեմք...
-Ես սիրում եմ քեզ...
-Ես էլ քեզ եմ սիրում...
Մեր հիմար հանդիպումներն միշտ նույնն են, ժամանակն ու տարածությունը չեն փոխում դրանք: Երբ տեսա քեզ, արտասվեցի, դու երևի չհասկացար, թե ինչու: Ձեռքս տարա այնտեղ, որտեղ ժամանակին սերս էր, իսկ այսօր` դատարկություն: Հիշեցի, ներսս ցավեց, կորուստս, որ ամեն գիշեր մղձավանջների տեսքով այցելում է աներազանք անքնությունս, սեղմեց անսեր ու դատարկ օրգանիզմս, և արտասվեցի: Հնարավոր չէ ատել մեկին, ում հետ ամեն ինչ կիսել ես ու… Մահացել: Բայց հնարավոր չէ նաև վերադարձնել այն, ինչ մահվան գնով գնաց… Չէ որ ամեն անգամ քեզ տեսնելիս ես նրան եմ հիշելու, նրա բացական եմ անիծելու ու քեզ եմ մեղադրելու իմ պարգևի մահվան մեջ: Կյանքը մի մեծ աղբակույտ է, իսկ մենք հիմար ու ստախոս դերասաններ: Ես իմ կորուստն եմ անիծում, իսկ քեզ… Չգիտեմ էլ…